اندر حکایت من و بازدیدکنندگان محترم

ابزار وبمستر

بعد از سالها که دست از قلم کشیدم و گوشه خاموشی و عزلت گزیدم و دست از گفت‎های ادبی شستم و دیار قلم و ادب به درود گفتم به خاطرم آمد که اندر آن سال‎ها گهگاهی برای خاطر دوستان به شیوه گلستان و بوستان و گاهی بهر گشایش درون و فرار از دنیای پرهیاهوی بیرون قلم فرسایی می‎کردم و مزه حس تنهایی.

اکنون در شگفتم  نزد من که زندگی در طبیعت را به نشستن در کندوهای بی عسل پردود شهری ترجیح می‎دادم و در آرزوی سکوتی چند لحظه‎ای در دامن طبیعت، درون پر بود ز فریادم. چرا در دام فناوری و نگاشتن وبلاگ افتادم. شاید تغیر روزگار و آمد و شد زمستان و بهار موثر افتادش کار و مرا کرد ناچار.

 

 

اما پس از آغازیدن نگارش این وبگاه و افزودن مطالب گاه وبیگاه و یافتن دوستان جدید، دریافتم با شما روزنه‎ای ساختم رو به افقی جدید با چشم اندازی پر از بوی امید. دوستان آمدند و نظر دادند و سرود ادامه‎ی ره سردادند.

در این میان به فراست افتادم تا طنز گونه دسته‎بندی داشته باشم از بازدید کنندگان عزیز و امید که نرنجاند، کسی را و در قلب پر مهرتان  نگنجاند غمی را.

دسته‎ای از دوستان چراغ خاموش در سیر و سلوکند و در سکوت مطلق در آمد و شددند بر صفحات و مطالب نظر دارند و برای ما نظری نمیذارند. چو رهگذری در گذر و ما ایشان را چشم بر در.

گروهی استفاده می‎برند و علنی پیغام نیمذارند یا شاید دوست ندارند کسی بداند از کدامین چشمه می‎نوشند و یا از آوای کدامین رود در خروشند.

گروهی دوستان بیش فعالند و از دست ما نالند که ما منتظر چندمی هستیم و آموزش‎های جدید بذار و من افتاده در گوشه‎ای زار و نزار که چه بذارم و بهر دوستان از این بوستان چه نوین تحفه‎ای بیارم.

گروهی رفیق گرمابه و گلستانند و هرآن چشم به نگارش نو دارند و مرا با نظراشون شرمنده دارند که پسندیدند آن کالای نوی عرضه کرده به بازار و تقدیم کرده بی مزد و منت و آزار.

امید است دوستان از نگارش این سطور رنجیده خاطر نشوند و از دید مزاح و گشایش خاطر دوستان از خرمن دوستی بدروند و بدانند که مرا ارادتی است تمام و کمال خدمت هر دسته و گروه، هر‎ جناح و بال.

به قول سعدی شیرین سخن:

من ای گل دوست می‎دارم تو را کز بوی مشکینت         چنان مستم که گویی بوی یار مهربان آید

قلم خاصیتی دارد که سر تا سینه بشکافی               دگر بارش بفرمایی به فرق سر دوان آید

گرت خونابه گردد دل ز دست دوستان سعدی              نه شرط دوستی باشد که از دل بر دهان آید

چو نظری انداختید نظری نیز بذارید.

این داستان شاید ادامه داشته باشد.

  کپی این مطلب تحت هر عنوانی و با هرشیوه‎ای  چه با ذکر منبع و  چه بی نام مخزن ممنوع بوده و پاگرد دارد.